“Məktəbi qurtaran kimi, 1981-də, Vejnəli qızıl yatağında işə başladım. İki ildən sonra əsgərliyə getdim, amma 1985-də yenidən bura qayıtdım. Kanallar qazırdıq, ayrı-ayrı zonalarda süxurlardan nümunələr götürüb, tərkibi öyrənilmək üçün laboratoriyaya göndərirdik”.

Cəbrayıldan Vejnəliyə uzun yol var. Əvvəl Zəngilanın pirləri və ocaqları ilə məşhur Məmmədbəyli kəndi başlanır. Çıxdığımız düz yol rayon mərkəzinə aparır, bizsə körpünün üstündən keçib Mincivan qəsəbəsinə dönürük, Baharlı, Dəlləkli, adı xəritəyə də düşməmiş Qarqulu kəndlərini, Bartaz stansiyasını və bir vaxtlar şahsevənlərin saldığı köhnə Əmirxanlını da arxada qoyuruq. Buradan bir yol Araz çayı qırağındakı Ağbəndə gedir, biz dağlara tərəf, Vejnəliyə üz tuturuq.

Vejnəli yatağı 1959-1962-ci illərdə kəşf edilib. 1962-1971, 1976-1981 və 1983-1984-cü illərdə burada fasilələrlə geoloji axtarış və kəşfiyyat işləri aparılıb, 1984-cü ildə isə yataq Məhəlli Ehtiyatlar Komissiyasında təsdiq olunaraq, Azərbaycan Respublikası Faydalı Qazıntı Ehtiyatlarının Dövlət Balansına qəbul edilib.

Zakir Allahverdiyev deyir ki, işğal vaxtı burada hələ istehsal yox idi:

“Ötən əsrin 80-ci illərində əraziyə baxış keçirildi və qərara gəldilər ki, kəndin ərazisində zavod tikilsin. Planda onun bir qədər aralıdakı körpünün yanında tikilməsi, süxurların yuyulması üçün Araz çayının suyundan istifadə olunması nəzərdə tutulurdu. Avadanlıqlar Leninqraddan (indiki Sankt-Peterburq – red.) gətiriləcəkdi. İndiki zavodu isə işğaldan sonra ermənilər kəndlilərin otlaq sahəsində salıblar, yuma əməliyyatı üçün dağlardakı bulaqların suyundan istifadə ediblər. Zavodun arxasındakı dağlara kimi basdırılmış dirəklərə işığı Cəbrayıldan çəkiblər”.

Hazırda Bakıdakı şirkətlərdən birində texnik vəzifəsində çalışan Zakir Allahverdiyev Vejnəlidəki qızıl yatağında işləmək arzusunda olduğunu deyir.